Η έλλειψη κίνησης εμποδίζει την κυκλοφορία του αίματος που μπορεί να οδηγήσει σε πονοκεφάλους ακόμα και ζαλάδες.

Οι αλλαγές αυτές στον αυχένα μπορεί να προκαλέσουν τραυματισμό του μεσοσπονδύλιου δίσκου, ο οποίος ανάλογα με την έκτασή του μπορεί να ασκήσει πίεση σε νεύρα προκαλώντας πόνο σε όλο το χέρι, μουδιάσματα στα δάχτυλα ή μυϊκή αδυναμία.

Τέλος, ο τραυματισμός του δίσκου προκαλεί άνιση κατανομή του βάρους με αποτέλεσμα τη φθορά των σπονδύλων που περιορίζει ακόμη περισσότερο την κίνηση της περιοχής και προκαλεί ακόμη περισσότερο πόνο.

Έτσι ο ασθενής εισέρχεται σε ένα φαύλο κύκλο ο οποίος πρέπει να αντιμετωπιστεί έγκαιρα και αποτελεσματικά.

Το πρώτο βήμα της φυσιοθεραπευτικής αντιμετώπισης του αυχενικού συνδρόμου είναι η αναγνώριση και αξιολόγηση του μεγέθους του προβλήματος. Αυτό επιτυγχάνεται με την συνεργασία του θεράποντος ιατρού και του φυσικοθεραπευτή, μέσω της φυσικής εξέτασης και διάφορων απεικονιστικών μεθόδων όπως είναι:

• η ακτινογραφία (X-RAY),
• η Μαγνητική Τομογραφία (MRI),
• η Αξονική Τομογραφία (CT-SCAN),
• η δισκογραφία με έγχυση σκιεράς ουσίας,
• άλλα ειδικά tests κλπ.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στην διαγνωστική προσέγγιση:

Δεν υπάρχει σαφής αιτιολογική αντιστοιχία μεταξύ των ακτινολογικών ευρημάτων και των κλινικών ( πόνος κ.α.).

Έντονες εκφυλιστικές αλλοιώσεις ή παραμορφώσεις μπορούν να προκαλούν ελάχιστο ή και καθόλου πόνο, ενώ αντίθετα μπορεί να υπάρχουν πόνοι ή νευρολογικά συμπτώματα με ελάχιστες ακτινολογικές αλλοιώσεις ή και φυσιολογικές ακόμη ακτινογραφίες ή άλλες ακτινολογικές εξετάσεις (CT,MRI κ.α.).

Στην οξεία φάση του συνδρόμου, συνιστάται η τοποθέτηση περιλαιμίου (κολάρου), προκειμένου να αποφευχθούν οι βίαιες ή υπέρμετρες κινήσεις στον αυχένα, ανάπαυση και λήψη παυσίπονων, αντιφλεγμονοδών και συχνά μυοχαλαρωτικών φαρμάκων.

Κατόπιν επιβάλλεται να γίνει φυσικοθεραπεία, η οποία γίνεται με εφαρμογή φυσικών μέσων (Laser, αναλγητικών ρευμάτων, υπερήχων, θερμών επιθεμάτων, διαθερμιών) και μάλαξης, με σκοπό την περαιτέρω ανακούφιση του ασθενούς από τον πόνο και την χαλάρωση της περιοχής από τον μυϊκό σπασμό με την βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος.

Ταυτόχρονα χρησιμοποιούνται διάφορες τεχνικές αρθρικής κινητοποίησης για να αυξήσουν την κινητικότητα της περιοχής.

Η υποχώρηση των συμπτωμάτων συνοδεύεται από πρόγραμμα θεραπευτικών ασκήσεων (κινησιοθεραπεία), που έχουν ως σκοπό τη βελτίωση της κινητικότητας του αυχένα και των άνω άκρων, που πιθανόν να έχουν επηρεασθεί και την ενδυνάμωση της περιοχής.

Σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις, όπως οστεοαρθρίτιδα των σπονδύλων, η φυσικοθεραπεία προσπαθεί να επιβραδύνει τον ρυθμό και να μειώσει τα συμπτώματα του ασθενούς.

Χρήσιμη και προτεινόμενη τεχνική είναι και ο βελονισμός-ηλεκτροβελονισμός.

Τέλος, δίνονται συμβουλές για τον τρόπο εργασίας, ύπνου, οδήγησης, καθώς και κινήσεις περπατήματος, άσκησης και άλλων δραστηριοτήτων.

Παρότι μπορεί να ακούγονται πολύ απλοϊκές, είναι μεγάλης αξίας και έχουν πολλά να προσφέρουν.

Η σωστή στάση και θέση του αυχένα μπορεί να προφυλάξει από τους πόνους, τις ζαλάδες, την αδυναμία στήριξης του κεφαλιού, από τα «πιασίματα», τις μυϊκές συσπάσεις και πολλές άλλες επώδυνες καταστάσεις.

Η συχνότητα της θεραπείας καθορίζεται από τον φυσικοθεραπευτή.

Σε ένα σύνολο 147 ασθενών που πάσχουν ή έπασχαν από αυχενικό σύνδρομό:

• Στο 51,6% υπήρξε μακροχρόνια αποδρομή της χρόνιας κεφαλαλγίας και μετά από κατάλληλη θεραπεία.
• Στο 30,5% υπήρξε ύφεση μεγαλύτερη του 50%, σε ένταση, διάρκεια ή/και συχνότητα κρίσεων.
• Στο 11,6% υπήρξε πρόσκαιρη, μικρή, αναγνωρίσιμη βελτίωση και στο 6,3% δεν υπήρξε καμία βελτίωση.

ΤΟ ΑΥΧΕΝΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΘΕΛΕΙ ΠΡΟΣΟΧΗ! ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤE ΕΝΑΝ ΕΙΔΙΚΟ!

‘’Η πρόληψη είναι καλύτερη από την θεραπεία’’
Ιπποκράτης, 460-377 π.Χ., Πατέρας της Ιατρικής