Στην οξεία φάση του συνδρόμου, συνιστάται η τοποθέτηση περιλαιμίου (κολάρου), προκειμένου να αποφευχθούν οι βίαιες ή υπέρμετρες κινήσεις στον αυχένα, ανάπαυση και λήψη παυσίπονων, αντιφλεγμονοδών και συχνά μυοχαλαρωτικών φαρμάκων.
Κατόπιν επιβάλλεται να γίνει φυσικοθεραπεία, η οποία γίνεται με εφαρμογή φυσικών μέσων (Laser, αναλγητικών ρευμάτων, υπερήχων, θερμών επιθεμάτων, διαθερμιών) και μάλαξης, με σκοπό την περαιτέρω ανακούφιση του ασθενούς από τον πόνο και την χαλάρωση της περιοχής από τον μυϊκό σπασμό με την βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος.
Ταυτόχρονα χρησιμοποιούνται διάφορες τεχνικές αρθρικής κινητοποίησης για να αυξήσουν την κινητικότητα της περιοχής.
Η υποχώρηση των συμπτωμάτων συνοδεύεται από πρόγραμμα θεραπευτικών ασκήσεων (κινησιοθεραπεία), που έχουν ως σκοπό τη βελτίωση της κινητικότητας του αυχένα και των άνω άκρων, που πιθανόν να έχουν επηρεασθεί και την ενδυνάμωση της περιοχής.
Σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις, όπως οστεοαρθρίτιδα των σπονδύλων, η φυσικοθεραπεία προσπαθεί να επιβραδύνει τον ρυθμό και να μειώσει τα συμπτώματα του ασθενούς.
Χρήσιμη και προτεινόμενη τεχνική είναι και ο βελονισμός-ηλεκτροβελονισμός.
Τέλος, δίνονται συμβουλές για τον τρόπο εργασίας, ύπνου, οδήγησης, καθώς και κινήσεις περπατήματος, άσκησης και άλλων δραστηριοτήτων.
Παρότι μπορεί να ακούγονται πολύ απλοϊκές, είναι μεγάλης αξίας και έχουν πολλά να προσφέρουν.
Η σωστή στάση και θέση του αυχένα μπορεί να προφυλάξει από τους πόνους, τις ζαλάδες, την αδυναμία στήριξης του κεφαλιού, από τα «πιασίματα», τις μυϊκές συσπάσεις και πολλές άλλες επώδυνες καταστάσεις.
Η συχνότητα της θεραπείας καθορίζεται από τον φυσικοθεραπευτή.