Οι τραυματισμοί του ισχίου είναι από τους πιο συχνούς τραυματισμούς σε ερασιτέχνες χορευτές-τριες, ενώ σε επαγγελματίες, κυρίως εμφανίζονται προβλήματα με την μέση τους.
Πιθανότεροι είναι οι μυϊκοί τραυματισμοί, όπως οι μυϊκές συσπάσεις, τραυματικές υπερδιατάσεις των μυϊκών ινών και θλάσεις με ρήξη αυτών (ο βαθμός της θλάσης Α-Β-Γ ορίζει και την έκταση της βλάβης των ινών).

Σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και μία μικρής δύναμης κίνηση μπορεί να προκαλέσει μυϊκό τραυματισμό, γεγονός που οφείλεται σε εγγενή αδυναμία του ίδιου του μυός ή σε μία ανισορροπία του κινητικού συστήματος. Συνήθως αυτές οι δυνάμεις προκαλούνται από νευρομυϊκές δυσλειτουργίες, όπως μία ξαφνική παθητική διάταση λόγω κάποιας ελκτικής δύναμης, που συμβαίνει στην φάση σύσπασης του μυός ή σε μία απότομη σύσπαση του μυός ενώ ήταν σε φάση απόλυτης ξεκούρασης.

Ο τραυματισμός λόγω μεγάλης ταχύτητας / επιτάχυνσης συνήθως επηρεάζει την μακρά κεφαλή του δικεφάλου μηριαίου.
Ο τραυματισμός τύπου διάτασης συνήθως επηρεάζει τον ημιμεμβρανώδη και έχει μεγαλύτερο χρόνο αποκατάστασης από τον τραυματισμό λόγω υψηλής ταχύτητας.
Πολλοί τραυματισμοί προκύπτουν στο τελικό στάδιο αιώρησης του ποδιού στο τρέξιμο, λόγω της υπερφόρτισης που δέχονται σε εκείνη την φάση οι ισχιοκνημιαίοι από την έκκεντρη σύσπαση τους.
Το μεγαλύτερο φορτίο στους ισχιοκνημιαίους πέφτει όταν στηριζόμαστε στο ένα πόδι είτε κατά την διάρκεια του τρεξίματος είτε κατά την διάρκεια της κρούσης του ποδιού στο έδαφος την στιγμή της προσγείωσης ή της απότομης μείωσης της ταχύτητας (απότομο φρενάρισμα). Επίσης κατά την διάρκεια του τρεξίματος όταν γέρνουμε τον κορμό προς τα μπροστά (ελλιπής ενεργοποίηση και έλεγχος μυών κορμού και ισχίου) και όταν η λεκάνη έχει κάποια πλάγια κλίση (΄΄πέφτει’’) προς μία πλευρά. Παρόμοια φόρτιση υπάρχει και την στιγμή της προσγείωσης από άλμα ή από κίνηση εξόδου από όργανα γυμναστικής πχ μονόζυγο.